شعری برای رهبره دوست داشتنیه خودمون
این حرفها که خوشۀ گندم نمی شود
نـانـی بـرای سفـرۀ مـردم نمی شود
این حـرفها که از سر تکرار می زنید
روی لبان شهـر، تبـسّـم نمی شود
گفتی که مؤمنی و مسلمان! ولی کجا؟
ایمـان که بـا زبــان تـکلــم نمی شود
یک رنـگ و ساده بـاش برادر.. که آینه
هـرگـز دچـار سـوء تفـاهـم نمی شود
در کـــوره راهِ منـصـبِ دنیـای بـی وفـــــا
هرکس که باخداست، دمی گم نمی شود
بـر سـاحـل سونامی دریـای حــادثه
صخره اسیر مـوج تـلاطـم نمی شود
عمار باشی اگر برای ولـیّ خویش
کشور دمی دچار تهاجم نمی شود
ما بی خیال حضرت مولا نمی شویم
تو فکر هم نکن که تجسّـم نمی شود
شعرت حقیقتی است مهاجر ولی چه سود
داروی زخــم کهنـۀ مـــــــــردم نمی شود
